BRON: DE TELEGRAAF / 26 SEPTEMBER 2024 / PIET HELLEMANS
Je hebt er vast weleens van gehoord: invasieve soorten of invasieve exoten. Planten of dieren die van origine niet in een bepaald gebied voorkomen, maar hier zijn losgelaten of naartoe zijn gemigreerd. Ze gedijen vaak goed en kunnen daardoor schade of overlast aan inheemse soorten veroorzaken. De Japanse duizendknoop, de rode Amerikaanse rivierkreeft, de nijlgans, Canadese gans en de wasbeer zijn voorbeelden in Europa.
Sommige dierenopvangcentra mogen invasieve soorten die gewond zijn, wel opvangen, maar niet meer in de natuur uitzetten na hun herstel. Een nijlgans kan zo’n 25 jaar oud worden, dus een dierenopvang zal er snel mee vol zitten en kan dan geen andere dieren helpen. Overigens zijn bijna alle verwondingen bij deze dieren door mensen of door menselijke producten veroorzaakt zoals botbreuken door aanrijdingen, een klap van een windmolen, vishaken en verstrikking in touwen of netten.
Ik denk dat per soort moet worden gekeken naar de schade die zij in de natuur veroorzaken, hoe goed ze aan ons klimaat zijn aangepast en of deze dieren eventueel met een aanpassing (zoals onvruchtbaar maken) weer de natuur in kunnen. Het zijn immers wilde dieren die niet gewend zijn om in gevangenschap te leven en de dierenopvangorganisaties kunnen niet al deze herstelde dieren huisvesten.
Migratie en uitbreiding van het leefgebied van soorten is trouwens van alle tijden, zeker als het klimaat verandert zoals nu het geval is, en wie was daar ook alweer verantwoordelijk voor? Sterker nog: wij zijn zelf een invasieve exoot die zo’n 70.000 jaar geleden uit Afrika migreerde en hier dikke kleren moet dragen en verwarmde huizen moet bouwen omdat wij niet aan dit klimaat zijn aangepast.
De wolf leeft hier al ruim een miljoen jaar, is wel aan ons klimaat aangepast en kan daarom geen invasieve soort worden genoemd. Wat meer zelfreflectie en verantwoordelijkheid voor ons handelen zou ons sieren, de mens is met afstand de meest schadelijke invasieve exoot...