Er komen meerdere soorten uitheemse slakken in ons land voor. Veel van die soorten zijn slakken die door aquariumhouders in openbare wateren zijn gedeponeerd. Een van die soorten is de Chinese moerasslak, die meer en meer voorkomt in Nederland. Die slak is een risico voor de natuur en hem verwijderen is bijna onmogelijk. Sinds de eerste waarneming, in 2007, zijn Chinese moerasslakken in Nederland inmiddels op tientallen plekken aangetroffen. De vindplaatsen liggen verspreid over het land en zijn niet duidelijk met elkaar verbonden via water. De soort is dus meerdere keren in de natuur uitgezet. De opmars van de Chinese moerasslak blijft niet beperkt tot Nederland. Ook in andere Europese landen is de soort gevonden. Recent zijn meldingen gedaan in België, Duitsland, Spanje en Groot-Brittannië.
De slak eet algen waardoor het water helder blijft. Echter, de vrouwtjes zijn levendbarend en produceren, dus ook zonder mannetjes, veel nakomelingen. De overtollige slakken worden vaak in de sloot gedeponeerd. Het uitzetten van de dieren is verboden omdat dit schade kan toebrengen aan de natuur. Doordat de Chinese moerasslak zich voedt met algen en bacteriën blijft er minder voedsel over voor inheemse soorten en hebben die een kleinere kans op overleving. Ook kan het eetgedrag de samenstelling van bacteriële gemeenschappen veranderen en de groei van algen en bacteriën beïnvloeden. Daarnaast kunnen Chinese moerasslakken effecten hebben op bouwwerken die door mensen in wateren zijn geplaatst, zoals waterinlaatpijpen. Via deze buizen gaat zoetwater naar installaties voor koeling of andere doeleinden. Door de grote en sterke slakkenhuizen van de Chinese moerasslak kunnen deze buizen verstopt raken.
De Chinese moerasslak is niet de enige zoetwaterslak die een risico vormt. Er zijn in Nederland veertien andere soorten uitheemse zoetwaterslakken aangetroffen in de natuur. Van de helft is bekend dat ze in aquaria of vijvers worden gehouden. Drie daarvan vormen een hoog risico voor de biodiversiteit: Chinese schijfhoren (Gyraulus chinensis), Amerikaans schijfhoorntje (Gyraulus parvus) en Jenkins’ waterhoren (Potamopyrgus antipodarum). Drieëndertig andere slakkensoorten worden ook verhandeld, maar zijn (nog) niet waargenomen in Nederlandse wateren.