STIERKIKKER
De Amerikaanse stierkikker (Lithobates catesbeianus) wordt ook wel Amerikaanse brulkikker genoemd. Het is een kikker uit de familie van de echte kikkers (Ranidae). Hij heeft een bruine tot groene kleur en kan meer dan 20 centimeter lang worden. De trommelvliezen zijn erg groot, vooral bij mannetjes. Ook de kikkervisjes kunnen groot worden. Ze zijn te herkennen aan een hoge staartzoom. De kikker leeft in grote delen van zuidoost Noord-Amerika en dan met name in de VS, maar heeft zich ook verspreid naar andere staten. Daarnaast komt hij nu ook, door menselijk toedoen, voor in andere werelddelen. Ook in België en Nederland zijn waarnemingen gedaan van populaties.
De Amerikaanse stierkikker komt in verschillende biotopen voor, zoals moerassen, meren en grote rivierarmen. De kikker kan alleen in permanent droge of koude gebieden niet overleven, maar verder eigenlijk overal. Als het maar ondiep water is. De soort is op sommige plekken een ware plaag, ook omdat hij de andere amfibieën eet, zoals kikkers, maar ook kleine vogels en jonge slangen. De stierkikker kan goed tegen vervuild water. De kikker wordt op wereldschaal gezien als 1 van de 100 schadelijkste invasieve soorten ter wereld. Ook doordat de kikker soms drager is van een schimmel.
In België is een populatie in de vallei van de Grote Nete. Verder zijn er enkele kleinere populaties ten noorden van de vallei van Samber en Maas. In Nederland monitort de stichting RAVON de verspreiding van de Amerikaanse stierkikker. Sinds 2014 zijn er geen levensvatbare populaties meer gemeld in Nederland.
In Vlaanderen zijn drie populaties bekend, alle drie niet ver van de grens met Nederland, bij Breda. De minst bekende is het Dommeldal, bij het Hageven te Pelt de minst bekende. Daardoor was daar nauwelijks sprake van monitoring en bestrijding. Het was zelfs de vraag of de stierkikker er nog voorkwam. Totdat een Nederlandse muskusrattenbestrijder, die vlak over de grens in België woont, vertelde dat er twee tot drie jaar geleden er nog enkele stierkikkers bij viskweekvijvers zouden zijn geschoten. De viskweker blijkt er in 2021 gehoord te hebben en deze zou zijn geschoten. Ook de jaren ervoor schoot men er soms een tot twee per jaar. Door toepassing van ongebluste kalk, leken ze echter allemaal verdwenen. Recente, betrouwbare waarnemingen heeft dit geleid tot nader onderzoek in 2023. De stierkikker bleek in 3 van de 13 onderzochte wateren aanwezig. Er lijkt in geen van de wateren sprake van voortplanting. Waarschijnlijk is een klein aantal rondzwervende dieren aanwezig.